Czym jest syndrom DDA?
DDA to skrót od wyrażenia Dorosłe Dzieci Alkoholików. Mianem tym określa się osoby wychowane w rodzinach, w których jeden lub oboje rodziców było uzależnionych od alkoholu. Patologiczne warunki wychowania kształtują w osobach DDA cechy obronne, utrudniające funkcjonowanie w dorosłym życiu. Dziecko alkoholika stara się nie rzucać w oczy i podporządkować panującym w rodzinie zasadom – to sposób na przetrwanie w środowisku, w którym na rodzicach nie można polegać. Człowiek od najmłodszych lat uczy się, aby tłumić emocje i udawać, że patologiczna sytuacja nie występuje. Robi to na wzór rodziców, starających się ukryć alkoholizm przed sąsiadami, rodziną i znajomymi.
Osoby z syndromem DDA zmagają się z szerokim wachlarzem trudnych emocji, takich jak:
- poczucie wstydu,
- nieustanny niepokój,
- stale odczuwane zagrożenie,
- niska samoocena,
- obniżona koncentracja,
- daleko idący samokrytycyzm,
- potrzeba kontroli,
- lęk przed bliskością,
- nieufność.
Problemem jest również brak silnej tożsamości i odpowiednich wzorców zachowań, wynikających z wychowania w rodzinach alkoholowych. Dzieci często przejmują role, które powinni pełnić rodzice, przez co są w stanie skupić się na zrozumieniu własnych potrzeb dopiero w wieku 30-40 lat.
Leczenie DDA
Dorosłe dzieci alkoholików są w stanie przezwyciężyć trudności z pomocą grupowej terapii DDA. Celem leczenia jest wyposażenie osób DDA w umiejętności społeczne niezbędne do budowania rodziny. Podczas terapii osoby DDA mają szansę zrozumieć i poradzić sobie z faktem, że nie miały odpowiedniego dzieciństwa, na nowo ustalić relacje z rodzicami, uporządkować życie osobiste i zaplanować przyszłość.